„Jadąc przez ruiny” - ten nieco zmieniony werset hymnu narodowego NRD dobrze charakteryzuje sytuację kolei we wschodnich Niemczech, w 1945 roku. Zarówno na zachodzie, jak i na wschodzie Niemiec kolej mocno ucierpiała w wyniku II wojny światowej. Dodatkowo wszelką rekonstrukcję na wschodzie utrudniały duże zobowiązania reparacyjne wobec ZSRR. Naprawa taboru i odbudowa infrastruktury były najważniejszymi zadaniami, koniecznymi, aby transport ludzi i towarów ponownie zaczął funkcjonować.

Krótko po utworzeniu Republiki Federalnej Niemiec, w zachodnich Niemczech powstała Niemiecka Kolej Federalna — Deutsche Bundesbahn 1949 (DB). Bez zbytniego obciążenia odszkodowaniami DB mogła rozpocząć odbudowę transportu kolejowego.

W NRD natomiast wsparciem dla DR, jak nadal nazywano tutaj kolej państwową, był szeroko zakrojony program rekonstrukcji i budowy lokomotyw parowych, realizowany w latach 1957 – 1967. Aż do końca trwania NRD nie powiodło się tu całkowite przejście na lokomotywy spalinowe i elektryczne. Brakujące dewizy, wysokie ceny miedzi i wstrzymanie od 1981 r. taniego importu oleju napędowego z ZSRR sprawiły, że jeszcze w 1989 r. były tutaj w użyciu lokomotywy parowe.

NRD była, zgodnie z życzeniem swego rządu, krajem kolejowym. Większość całego transportu odbywała się po szynach. Ludzie jeździli pociągiem do pracy i na wakacje. DR była również największym pracodawcą w NRD, zatrudniającym ponad 250.000 pracowników.

Koniec NRD nie wyznaczył kresu istnienia DR. Dopiero 1 stycznia 1994 r. kolej wschodnia połączyła się z Koleją Federalną Niemiec Zachodnich, tworząc Deutsche Bahn AG (DB AG).